Filmy zoo

To pierwszy z serii filmów o powrocie Szatana na Ziemię. Władca Ciemności wciela się w małego chłopca, Damiana (Harvey Stephens), który jest przybranym synem Roberta (Gregory Peck), amerykańskiego ambasadora w Anglii.

Absolwent traktuje o przepaści dzielącej pokolenie rodziców i ich dzieci, jak również o poszukiwaniu właściwego celu w życiu, co czyni go nadzwyczaj uniwersalnym i wciąż aktualnym. Niezapomniane piosenki w wykonaniu duetu Simona i Garfunkela oraz genialne aktorstwo (Anne Bancroft jako uwodzicielska pani Robinson), sprawiają, że jest to dzieło, o którym nie sposób zapomnieć.

Fabuła to historia kariery i tragedii magnata prasowego Charlesa Fostera Kane'a. Pierwowzorem tej postaci był William Randolph Hearst, ale Orson Welles dodał do niej elementy autobiograficzne. Po śmierci Charlesa Fostera Kane'a potężnego magnata prasowego, reporter Jerry Thompson (William Alland) podejmuje próbę wyjaśnienia znaczenia słowa „Różyczka” (ang. „Rosebud”), wypowiedzianego przez Kane'a w chwili śmierci. Dziennikarz, poprzez serię rozmów z ludźmi z otoczenia swojego bohatera, odkrywa powoli, jak skomplikowaną osobowością był ten enigmatyczny i na pozór pozbawiony skrupułów w robieniu kariery człowiek.

Jeden z najbardziej znanych filmów gore w historii. Do miejskiego zoo w małym miasteczku trafia dziwne i bardzo niebezpieczne zwierzę – szczuromałpa. Gryzie ona matkę głównego bohatera, co powoduje u kobiety przemianę w bezmyślne zombie. Lionel za wszelką cenę stara się uratować rodzicielkę, jednak choroba wymyka się z pod kontroli, zarażają się kolejne osoby. Mężczyźnie przyjdzie teraz stawić czoła żywym trupom.

Film opowiada historię dwóch braci Stephena (Ruffalo) i młodszego Blooma (Brody), którzy całe życie spędzili na organizacji najróżniejszych przekrętów, oszustw i kantów. Powoli szykują się do porzucenia „profesji”, ale przed nimi jeszcze ostatni skok. W tym celu angażują atrakcyjną Penelope (Weisz), która sporo namiesza w ich planie i życiu.

Z okazji urodzin brat daje Nicholasowi prezent w postaci zaproszenia do nawiązania kontaktu z firmą Consumer Recreation Services, świadczącą nietypowe usługi rozrywkowe dla bogaczy. Van Orten postanawia zaryzykować i wziąć udział w Grze, która jest najbardziej tajemniczą propozycją firmy CRS.

Po latach utrzymywania ostrożnej odległości z rodziną, 25-letni Gaspard (Félix Moati), wraca do rodziny, w związku z zaproszeniem ojca na jego ślub. W towarzystwie Laury (Laetitia Dosch), ekscentrycznej dziewczyny, która zgadza się grać rolę jego dziewczyny na weselu, w końcu czuje się gotowy, by postawić stopę w zoo swoich rodziców, i znaleźć się z małpami i tygrysami, z którymi dorastał. Ale pomiędzy ojcem, który jest zbytnim kobieciarzem, bratem, który jest zbyt dumny i siostrą, która jest o wiele za piękna, nie zdaje sobie sprawy, że przygotowuje się do życia w ostatnich dniach swojego dzieciństwa.

Niedawno mogliśmy zobaczyć tę historię w fabularnym filmie „Azyl” z Jessicą Chastain. Teraz możemy poznać bliżej jej autentycznych bohaterów – Antoninę i Jana Żabińskich. Celem ogrodów zoologicznych jest ratowanie gatunków zagrożonych wyginięciem. Tę funkcję w przewrotny sposób realizowało w czasie II wojny światowej warszawskie Zoo. Po jej wybuchu naziści część zwierząt zabili, a inne wywieźli do Rzeszy. Opuszczone stajenki, budki i woliery w Zoo zajął gatunek najbardziej zagrożony podczas działań wojennych, czyli człowiek. Byli to Żydzi uciekający przed niechybną śmiercią oraz żołnierze Armii Krajowej. Ukrywali się oni w opuszczonych stajenkach, budkach, ptasich wolierach oraz w domu Jana Żabińskiego, ówczesnego dyrektora Zoo. Schronienie, czasami na dzień, rzadziej na wiele miesięcy znalazło w sumie kilkaset osób. Dokładnej liczby nikt nie zna.

Thierry jest jak zaginiony bohater filmu Wolny dzień Ferrisa Buellera Johna Hughesa, przypadkowo teleportowany do liceum po drugiej stronie Atlantyku. Krnąbrny zgrywus realizuje swój niewątpliwy potencjał w sztubackich próbach wysadzenia szkolnego profesora z rowerowego siodełka. Jego tumiwisizm pozwala mu trwonić energię na rzeczy pozornie nieistotne. Azymut dla tych chaotycznych ruchów wyznacza dopiero delikatna Roselyne, która tembrem swojego głosu i przeszywającym świstem bata rozstawia po klatce drapieżne lwice. W tym osobliwym, inspirowanym biografią tresera dzikich kotów Thierry’ego Le Portiera, "portrecie artysty z czasów młodości" (przypadającej na burzliwe lata 80.) jak echo pobrzmiewają słowa Paula Éluarda: Najkrótszą drogą z jednego punktu do drugiego nie jest linia prosta, ale sen.

Historia rodziny Mottershead, która w latach 30. założyła Chester Zoo, bez klatek dla zwierząt.