Filmy dok

Król podziemi Lee Lother został zabity na pokładzie liniowca, a mordercami mogło być kilka osób.

James jest byłym bokserem. Musiał zakończyć karierę z powodu złamanej ręki. Pozostający bez pieniędzy i żyjący w biedocie ze swoja rodziną James dostaje czasami dorywczą pracę w dokach, ale to nie wystarcza. Zaczyna żebrać w klubie, gdzie spotyka swojego byłego menedżera. Ten oferuje mu powrót na ring. Wygrane walki i rosnąca sława doprowadza go do walki z wielkim zawodnikiem o pas w wadze ciężkiej. James, który ma oparcie tylko w swojej żonie i menedżerze, musi zmierzyć się z rywalem…

Sophie (Amanda Seyfried) niedługo ma wyjść za mąż. Jednak zanim nadejdzie ten najważniejszy dzień w jej życiu postanawia odnaleźć swojego ojca. Jest tylko jeden problem… nie ma pojęcia kto nim jest. Kiedy wpada jej w ręce pamiętnik jej matki, Donny (Meryl Streep), dziewczyna odkrywa, że jej ojcem może być jeden z trzech jej byłych kochanków. Wiedząc, że matka nie będzie z tego zadowolona, w tajemnicy przed nią Sophie zaprasza wszystkich trzech mężczyzn na swój ślub. Usiłuje utrzymać ich przyjazd w tajemnicy, ale wkrótce cała sprawa wychodzi na jaw i zaczyna się zabawa!

Na bezbronnych mieszkańców niewielkiego, nadmorskiego miasteczka, zaczynają napadać hordy oszalałych ptaków.

Grupa nastolatków, którzy posiadają wyjątkowe zdolności, wykorzystują je aby ocalić świat.

Niegdyś Terry Malloy (Brando) był nadzieją amerykańskiego boksu, a dziś pracuje jako doker u szefa miejscowego gangu Johnny'ego Friendly (Lee J. Cobb), który trzęsie całą okolicą. Terry żyje w poczuciu winy, przyczynił się bowiem do śmierci robotnika, który postanowił zdemaskować Johnny'ego. Gdy zakochuje się w siostrze zmarłego, Edie Doyle (Eva Marie Saint), ta uświadamia mu, jak nisko się stoczył. Wkrótce potem członkowie gangu mordują skorumpowanego brata Terry'ego, Charleya zwanego „Dżentelmenem” (Rod Steiger). Na wieść o tym chłopak postanawia wymierzyć sprawiedliwość Friendly'emu i wypowiada mu wojnę na śmierć i życie.

Na swoje alter ego Bergman wybrał 80-letniego profesora Borga, który jedzie z synową ze Sztokholmu do Lund na obchody własnego jubileuszu naukowego. Podróż staje się dla niego wędrówką przez obszary pamięci, refleksją nad życiem i stosunkami z ludźmi. Bohater przywołuje we wspomnieniach swoją pierwszą niespełnioną miłość, nieudane małżeństwo, trudne ojcostwo. Bliskość śmierci sprawia, że Borg uświadamia sobie, iż apodyktycznością, chłodem i obojętnością odgrodził się murem od innych, skazał się na rozpaczliwą samotność. Teraz będzie starał się powoli ów mur burzyć (co jest jedynie subtelnie zasygnalizowane, ale i tak stanowi wyjątkowy w twórczości reżysera promyk optymizmu).

Szesnastoletnia Hanna (Saoirse Ronan) żyje z ojcem, byłym agentem CIA, z daleka od jakiejkolwiek cywilizacji praktycznie od dnia jej narodzin. Jest przez niego szkolona, aby mogła pomścić zamordowaną matkę. W końcu nadchodzi czas zemsty.

Dwóch chłopców i mała dziewczynka zostają sami pod opieką ciotki. Kiedy ciotka zasypia, dzieci wybierają się na ryby. Przypadkowo dostają się do niezwykłego laboratorium i poznają zwariowanego profesora, który - aby rozwiązać problem przeludnienia na Ziemi - wymyślił tajemniczą miksturę, pozwalającą ludziom przemienić się w ryby.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.